تا چه زمانی تاسف و غم به دل بودن؟
..
پس از ساعتی خواندن و نظر دادن و به اشتراک گذاشتن ها در
فیسبوک و توئیتر از رویداد های ایران، قلب می خواهد منفجر شود
و دیده می خواهد سیل اشک را جاری کند و می خواهیم که سر را
از روی ناتوانی و تاسف به جائی به کوبیم.
تا چه زمانی این تاثر و تاسف ها را خواهیم دید و یا خواند و یا شنید؟
.
مادری ۸۱ ساله با تاثر و حالتی بی پناه و طلب کمک از دیگران،
می گوید که شوهرم ۸۵ ساله و پسرم نان آور و در باز کن ما بوده است.
خواهشمندم بچه منو همراهی کنید و به من برگردانید.
من امیدی دیگر ندارم غیر خدا و این.
…......
مادر سعید یعقوبی یکی از سه معترضی که در اصفهان به اعدام محکوم شده است
در یک پیام ویدیویی خواسته است که مردم پسر او را «همراهی کنند
و بچه‌اش را به او بازگردانند.» او می‌گوید پدر سعید یعقوبی ۸۵ سال
و خودش ۸۱ سال دارد و سعید «نان بیار و در باز کن» آنها بوده است.
……….
چه گونه می توان به این مادر و پدر ناتوان کمک کرد؟
حکومت که به سالمندان و بی پناه های ایران کمک نمی کند.
از این که ما می بینیم و توانا به کمک کردن به این پدر و مادر نیستیم،
جگر را آتش می زند و عصبی مان می کند.
توئیت کردن و در فیسبوک نوشتن و پتیشن امضاء کردن، کاری سریع
و فوری انجام نمی دهد.
نماینده گان مجلس اروپا و امریکا به این اعدام ها اعتراض کرده اند،
ولی ماشین اعدام در ایران بی توجه به نظر های جهانی، هم چنان در
حال اعدام کردن مردمی هست که اعتراض به نابسامانی و بی کفایتی
های حکومت دارند.
چه کاری از دست ما بر می آید؟
چطور می توانیم به این مردم درمانده که اسیر ظلم و زور حکومت
اسلامی هستند کمک کنیم؟
..
سوز
۲۲ دی ۲۵۸۱ ، ۱۴۰۱ هجری
12.01.2023
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر