میخ

میخ

..

میخ ، نگهبان است بر پیمان ، پیوند دو چیزی با هم ، تابلوئی بر دیوار ،

تخته ای بر کف قایق که بماند بر آب ،

چوب یک پرده به دیوار ، که باز دارد ، نگاهی ناباب

.

بر سرش کوفته اند ، ضربه چکش ، ناله و آخ کنان ، جایگزین گشته

به کنجی ، به دری ،یا به دیواره یه گنجه ، به اطاقی که در آن مادر

پیری ، یاد بود جوانی ، به نگاهداشت آن گنجه یه پیر می کوشید.

.

یا در آلاچیق حیاط ، ناظر گفت و شنودی به شده بر ، زوج جوان ،

جمله ها از سر ناشیگری و از فرط خجالت کوتاه ، هر لغت تک به تک ،

هر کدام با نفسی آه همانند همراه.

.

یا که در وسوسه مالک ، به خرید چیزی ، پند می گیرد که

چه سان ، به ستاند کالا ، بدهد هیچ بر آن ، بفروشد چه گران.

.

جایگه او ، در همه حال طولانی ست .

یا به زنگار زمان می پوسد ، و از قد به دو نیم می گردد .

یا که آن چیز که بر پایش آن پاسدار است ،

خود به درازای زمان پوک شده ، بودن میخ در آن بی معنی ست.

باز اگر رنگ نوئی برخود داشت ، شایدش گوشه یه دیگر ،

به یکنوع دگر کاری داشت.

رنگ ِ زنگاری و شاید لک و پیس ، قدی نه رشید ، کم خمیده ،

ناتوانی ز قدش ، بر نِگه بازنگر و ، دور و برش می پاشید ،

چه امیدی در بازنگر ، از بکار گیری او می انگیخت.

به کناری گشته رها ، بی منظور ،

به فراموشی و تنهائی و در جمع دگر تنهایان می پوسید.

..

سوز

29 امرداد 1388 – 20.08.2009