اسارت ذهنی – ۲
..
در بیابان ِ خرافات، باز پیمودم قدم
از حقیقت اندر آن، پیدا نبودش، از عدم
ترس داشتم، از فکر کردن، بر، گناه
در تپش می آمدی قلبم، ز ِ انکار، دَم به دَم
در بیابان، در پی ِ آبم، ولی دیدم سراب
در کجا گیرد سرابی، جای هم، یک قطره آب
گفته هایم بی سبب انگاشتی
پس، توّهم، باورم، پنداشتی
من ز ِ دست ِ باورم، خود را بسی دارم به رنج
تا به دنیای دگر، از جای ِ پیش باشم به گنج
من درین دنیا بسی، حوری به چنگ می داشتم
آن گناه پنداشته، خود را نگه می داشتم
تا که در دنیای جاویدم، بسی حوری بُوَد
از برای ِ کرد ِ خود، صد حوریان، من را سِزَد
از خوراکی چون پدید آمد، لذیذ و خوردنی
نَفس ِ خود پرهیز دادم، از برای ِ خوردنی
خواب ِ راحت را، ز ِ چشمان و به جان، دور ساختم
وقت ِ خود را در نیایش، در دعا پرداختم
تا که در دنیای فانی، زود گذر
عمر خود را بیهُده، نَدهم هدر
گر تبسم دیدم از حوری وَشی
فکر ِ خود، دور کردم از او، در خوشی
بس مرا نعمت بُوَد، اندر سرای ِ دیگرم
من بسازم از برای آخرت، کاخی خیالی در سرم
این شراب ِ قرمز و عشق و کباب
وا نهادم، گوش ِ من دیگر نمی خواهد، رُباب
روز را در روزه، شب را در دعا
تا خوش آید زین همه کارم، خدا
از برایم سازد او، کاخی بلند
زندگی شیرین نماید از برم، او همچو قند
بی نصیب خود را نمودم این جهانم، از خوشی
نعمت و لذت برایم آوَرَد، پس در بهشت، حوری وشی
از برای مردمان، اندر کمک، صد ها قدم برداشتم
مردم ِ بیگانه را، مانند خود انگاشتم
بی نظر یا نفع ِ خود، کاری نه دیدم از یکی
آنچه را بشنیده ام، خصلت چنین است، آدمی
هر خوشی را از برایم چون خطر پنداشتم
غفلت ِ یاد ِ خدا، شیطان عمل، انگاشتم
گر برای ِ من نبود ست این خوشی ها، این صفا
این همه زحمت چرا، از بهر آن، بُردست خدا
از برای ِ همچو من، دنیا چنین زیبا شُدست
گر که من آن را نخواهم، پس همه بی فایده ست
این همه دنیا برای ِ امتحان ِ چون منی، برپا شُدست؟
گر که من خوش باشمی، گویند که او رسوا شُدست؟
این همه زیبا رُخان، اطراف ِ من آورد پدید
گر که رو گردان شَوم ، کفران شود، دیگر نمی آید مَزید
«شکر نعمت، نعمت ات افزون کند – کفر نعمت از کف ات بیرون کند»
پس برو دستی برون کن، لذت از دنیا به بر
چون که رویای بهشت باشد دروغ، پا تا به سر
..
سوز
۸ شهریور ۱۳۹۴ – 30.08.2015
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر