مینو
..
به نام خداوند ِ دانا که ، مینو ، سرشت
به بَد ، بر گماریده دوزخ ، به نیکو ، بهشت
زمان ها نهاد از بَر ِ رشد و مرگ ِ گیاه
به هر یک جدا از دگر ، راهکاری نوشت
.
یکی گرمی و خشکی آرد به کامش میان
یکی سردی و ، تَر بدارد ، نهادش سرشت
یکی پَر به آزین ، چو طاووس ِ زیبا به بَر
یکی همچو کفتار ، صدا باشد و ، چهره زشت
.
به دارَد به صحرا و جنگل ، دَد و نره شیر
خرامَد به دان آهوئی ، می چرانَد ز ِ کشت
چو پرورده شد بچه ، یا چون گوَزنی ستبر
خوراک ، بَهر ِ شیران و روباه و کرکس نوشت
.
نهان ، داده وجدان ِ پاک ، در دل ِ مردمان
که نیکو بیارند ، به فکر و زبان و کُنِشت
هماره به خدمت به کوشند ، بر ِ مردمان
ز ِ خدمت به نیکی شده ، دار ِ دنیا بهشت
..
سوز
03 اردیبهشت 1389 – 23.04.2010
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر