جهانی برای همه

جهانی برای همه 

مردم کره زمین 

..

ما در دنیائی زندگی می کنیم که ناراحتی و بیکاری و حادثه های طبیعی و یا آزار مردم  

از سوی حکومت ها ، سیل ، زلزله ، توفان و یا آتش سوزی ها ، در هر کجای دنیا 

که باشد باعث ناراحتی و نگرانی و تمایل به کمک از طرف مردم 

در نقاط دیگر دنیا می شود .

مردم بیشتر نقاط دنیا از ناراحتی و مشکلی که در جای دیگر دنیا و برای مردم دیگر 

پیش می آید ناراحت و متأثر می شوند و اگر امکان مالی و یا فیزیکی برای کمک به 

دیگران را ندارند ، ولی حداقل در اندیشه ِ خود برای کمک به دیگران جائی 

باز کرده اند و در باره آن فکر می کنند و و می خواسته اند که می توانستند 

در آن باره کاری کرده باشند.

دنیائی که ما در آن زندگی می کنیم یعنی کره زمین و هر چه در آن است متعلق به همه

مردم  ِ کره زمین است.

اگر در چین یا امریکا به آلودگی هوا کم اهمیت میدهند ، این آلودگی اثراتی دارد که همه

مردم کره زمین از آن صدمه می بینند . تولید کارخانجات و گاز های خروجی از آن در هر

کجای دنیا که باشد ، فرقی نمی کند ، اثر بد و آلوده کننده ای به جا می گذارد که ضرر ِ آن

به همه مردم دنیا می رسد ، ولی سود و استفاده از آن کارخانه فقط به جیب چند نفر یا

چند صد نفر می رسد ، اما عواقب و ناراحتی های آن آلودگی به همه مردم دنیا می رسد.

.

اگر در کشوری تظاهراتی می شود ، در اثر نگرانی و ناراحت شدن ِ مَردم ، از بیکاری 

و یا گرانی و یا موضوعی دیگر ، از طرف مطبوعات بیشتر کشور ها ، از آن کشور 

خواسته می شود که حکومت ، با مردم رفتاری خوب داشته باشد .

نگرانی مردم بیشتر ِ کشور ها برای مردمی در کشوری دیگر است که هیچ کدام ، 

همدیگر را نمی شناسند ولی نگران وضع ِ مردم ِ آن کشور هستند .

.

چه طور می توان راحتی و آرامش و بهداشت و رفاه را بین تمام ِ مردم ِ دنیا تقسیم کرد؟

.

به نظر می رسد سازمانی جهانی و به نمایندگی از طرف ِ همه کشور ها و مردم ِ دنیا ،

می تواند راهنما باشد . با در نظر گرفتن احتیاجات مردم دنیا ، مقدار گندم ، گوشت ،

پوشاک و خوراک و میوه و هر آنچه برای ِ زندگی کردن ِ همه مردم لازم است را 

می توان برآورد کرد و به کشور هائی که مناسب برای یکی از موارد است برنامه داد 

و آن کشور ها در تهیه و آماده کردن ِ این امکانات بکوشند و با مقدار ِ کم از سود 

و استفاده ، این امکانات را برآورده کنند و در اختیار جهان و مردم بگذارند.

.

مثلن تولید اتوموبیل بین کشور ها و تولیدکنندگان آن بطور تقریبی تقسیم شود که همه

کارخانه ها کار کنند ، به شکلی که یک کارخانه چند میلیارد دلار استفاده نداشته باشد

و یک کارخانه ورشکست شود و کارگرانش بیکار شوند .

این مقدار تولید را می توان از مقدار اتوموبیل های مورد نیاز بازار برآورد کرد و سهمی تقریبی

به همه کارخانه ها داده شود که همه کارخانه های موجود ، به کار و تولید ادامه دهند ، ولی

تفاوت درآمد آن چنان نباشد که یک کارخانه مجبور به تعطیل شود و کارخانه دیگر مرتب

در حال توسعه و اضافه کردن ِ تولید باشد.

.

وقتی رفاه و سرگرمی در کشور ِ چین و هند ، بیشتر باشد ، و آن ها هم امکانات ِ 

سرگرمی و تفریحی داشته باشند دیگر تنها سرگرمی برای مردم  ، بچه درست کردن 

نخواهد بود .

به کجا می روند این دو تا کشور ، با این همه جمعیت که بیشتر آن ها  هم زیر خط ِ فقر

هستند ؟

کشور چین می گوید هشتاد میلیون نفر گرسنه دارد ، تازه از طرف سازمان ملل هم 

آفرین گرفته است که در مبارزه با گرسنگی خیلی کوشا بوده و خیلی پیشرفت داشته 

است .

هشتاد میلیون انسان گرسنه ، هشتاد میلیون زجر و ناراحتی و حسرت با خود دارند.

.

کشور هند هم به مقدار بسیار زیاد گرسنه دارد ، آیا مردم دیگر کشور ها می توانند این

گرسنگان را سیر کنند ؟ هر گرسنه ای چشم  ِ امید برای دریافت خوراکی دارد.

به نظر می رسد که کنترل جمعیت بشود که تعداد جمعیت را پائین تر نگهدارند ، تا بتوانند

خدمات و امکانات به این مردم بدهند ، و گر نه مردم گرسنه داشتن که افتخاری ندارد .

.

گرسنگی در افریقا ، نگرانی و توجه فکری و عملی ، برای مردم بسیاری از 

کشور هاست.

چگونه می توان در سطح بیشتری برای رفع ِ این مشگل کمک کرد ؟

..

سوز

19 اردیبهشت 1391 - 08.05.2012