به فردوسی مان رسان از ما ، درودی
..
به فردوسی آن ، پور ِ ایران درود
که شاهنامه ، قرآن ِ فارسی سرود
.
به فردوسی آن ، شاعر ِ پُر توان
که برتر نبوده ز ِ او ، هیچ زمان
.
که شاهنامه دژ کرد به پارسی زبان
ز ِ بیگانه گفتار ، کم آرَد نشان
.
به مردی که سی سال ، بسی رنج داشت
نگارش ز ِ گفتار ِ اعرابیان دور داشت
.
به او که خداوند ِ جان و خِرد را ستود
و برتر به عالم ، خِرد ، دیده بود
.
جهان آفرین است خدایش ، وَ یزدان ِ پاک
و گردون سپهر است در اندیشه پاک
.
بگفت آنک ، خِرد را ، به دارد به پیش
ندارد دل از کرده یه خویش ریش
.
به پروَرده رُستم ، که پور است به زال
و سیمرغ ، زال پروَرد و ، خود بی زوال
.
ز ِ دادار ، از کردگار ِ جهان نام بُرد
به زیج ِ ستاره ، خواست ِ یزدان شمرد
.
ز ِ کیهان و گردون ، بسی برده رنج
و آرام خواهد او ، از سرای ِ سه پنج
.
درود است ز ِ مردان ِ پارسی زبان
نگاهداشت ، فردوسی اش ، در جهان
.
به گفتا یکی مرد ِ جنگی به از صد هزار
به پاس ِ زبان ، خود برآمد به چند صد هزار
.
گذشت از هزار ، نام ِ او زنده است
نگاهش به ما ، تا که ، اندر پی است
.
تو ای پارس گوی ، در سراسر زمین
درود بر تو بادآ ، هزار آفرین
..
سوز
27 اسفند 1390 – 17.03.2012
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر