۱۳۹۱ اردیبهشت ۲۷, چهارشنبه

به فردوسی ، رسان از ما ، درودی

به فردوسی مان رسان از ما ، درودی

..

به فردوسی آن ، پور ِ ایران درود

که شاهنامه ، قرآن ِ فارسی سرود

.

به فردوسی آن ، شاعر ِ پُر توان

که برتر نبوده ز ِ او ، هیچ زمان

.

که شاهنامه دژ کرد به پارسی زبان

ز ِ بیگانه گفتار ، کم آرَد نشان

.

به مردی که سی سال ، بسی رنج داشت

نگارش ز ِ گفتار ِ اعرابیان دور داشت

.

به او که خداوند ِ جان و خِرد را ستود

و برتر به عالم ، خِرد ، دیده بود

.

جهان آفرین است خدایش ، وَ یزدان ِ پاک

و گردون سپهر است در اندیشه پاک 

.

بگفت آنک ، خِرد را ، به دارد به پیش

ندارد دل از کرده یه خویش ریش

.

به پروَرده رُستم ، که پور است به زال

و سیمرغ ، زال پروَرد و ، خود بی زوال

.

ز ِ دادار ، از کردگار ِ جهان نام بُرد

به زیج ِ ستاره ، خواست ِ یزدان شمرد

.

ز ِ کیهان و گردون ، بسی برده رنج

و آرام خواهد او ، از سرای ِ سه پنج

.

درود است ز ِ مردان ِ پارسی زبان

نگاهداشت ، فردوسی اش ، در جهان

.

به گفتا یکی مرد ِ جنگی به از صد هزار

به پاس ِ زبان ، خود برآمد به چند صد هزار

.

گذشت از هزار ، نام ِ او زنده است

نگاهش به ما ، تا که ، اندر پی است

.

تو ای پارس گوی ، در سراسر زمین

درود بر تو  بادآ ، هزار آفرین

..

سوز

27 اسفند 1390 – 17.03.2012

هیچ نظری موجود نیست: