نوروز ۵
..
نوروز در کشاکش ِ دوران ، نوروز ِ نو ، به ماند و نوید
هرچند ملای شهر ، سخن های بد برآن به درید
صحرا و باغ و کوه و دشت و بته و درخت و گیاه
در پیشواز و خوش آمد ِ نوروز ، صحنه ها درچید
.
ایران به چهارشنبه ، آخر ِ سال ، آتش به پا به نمود
آن سان به پریدن از بته یه آتش ، نغمه ای به سرود
داد ، زردی به آتش و سرخی ز ِ آن طلب به نمود
چهارشنبه سوری را آخوند ، دشمن ِ خدا به نمود
.
به جای ِ عید نوروز ، ز ِ ما ، عید دیگری در خواست
سخن به بزرگی ز ِ عید ِ دیگری گفت ، نه به راست
سیاهی ز ِ دین ِ خود ، سفید وانمود ، چون ماست
به ضد ِ بشر ، رهنمون داد و گفت ، اینست ره ِ راست
.
نوروز ، شادی یه زمین و زمان ، ز ِ رفت ِ سرما شد
ز ِ شاخ ِخشک ، جوانه برون زد ، شکوفه را امید
ز ِ خاک ِ یخ زده و برف ِ طولانی ، کنون شدست آن آب
زمین نفس ِ تازه کشید و ز ِ خاک ، سبزه و لاله دمید
.
سال آمده نو ، دید است و بازدیده های آشنایان ، باز
نقل و آجیل و شیرینی ، پرتقال و سیب ِ آن ، صحنه ساز
سبزی و سنجد و سرکه ، سیر است و سماق و سمنو
شور و شوق عید است و هفت سین و ، سال شود آغاز
سوز
18 اسفند 1389 – 09.03.2010
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر