ساده دلان
..
برو ای حریف ِ پراکنده گو
کلامت چو قد قد به مرغان بگو
به هر گونه گوئی ، سخن ، واهی است
تو بر یاوه گوئی پُر ، اَستی ز ِ روو
.
بهشتی که ساختی تمام است دروغ
به یک قاشق ِ ماست ، ساخته ای مشگ ِ دوغ
به پاک کردن ِ مال ِ مردم سخن ها کنی
کُنی گردن ِ مردمان ، این سخن ها چو یوغ
.
ز ِ صبح تا به آخر ، ز ِ کار ، بی غمی
تَوَهّم به فکر ِ ، همه مردمان افکنی
هراسان کنی مردمان را به روز ِ جزا
نداری تو باور از آن خود ، کمی
.
تو دام ِ سخن را و ترس ، مردمان افکنی
وَزآن جیب خود ، هر زمان پُر کُنی
ز ِ ترس ِعذاب و ، ز ِ روز ِ جزا
بیاری به مردم ، عزا و غمی
.
ز ِ روی ِ ترحم ، برای ِ خدا
بسی زن به خود ، صیغه سازی روا
ز ِ حق ِ امام و ز ِ خمس و زکات
بگوئی که مردم ، شوند از گناهان رها
.
کسی را که اینجا رها شد ز ِ غم
تو بودی ، نداشتی ز ِ عیشت تو ، کم
به چند خانه و زن ، و ماشین ، کنار
به لطف ِ نذورات ، شده برقرار ، دود و دَم
.
تو ای آخرین حّد ِ بی شرم و آز
ز ِ آنسوی ِ دنیا بگوئی ، دوصد ، رمز و راز
کجا آمدت ، این گواهی ، ز ِ آنسو پدید
حیا کن ، ز ِ ساده دلان ، خر چو مَرکب مساز
..
سوز
17 خرداد 1390 – 07.06.2011 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر