خداوند بزرگ زیبائی را دوست دارد و از تماشای آن لذت می برد چون، پس از خلق ِ
انسان، ذوق زده می شود و بخودش تبریک می گوید، بعنوان بهترین خلق کنندگان.
به فردوسی مان رسان از ما ، درودی
..
به فردوسی آن ، پور ِ ایران درود
که شاهنامه ، قرآن ِ فارسی سرود
.
به فردوسی آن ، شاعر ِ پُر توان
که برتر نبوده ز ِ او ، هیچ زمان
.
که شاهنامه دژ کرد به پارسی زبان
ز ِ بیگانه گفتار ، کم آرَد نشان
.
به مردی که سی سال ، بسی رنج داشت
نگارش ز ِ گفتار ِ اعرابیان دور داشت
.
به او که خداوند ِ جان و خِرد را ستود
و برتر به عالم ، خِرد ، دیده بود
.
جهان آفرین است خدایش ، وَ یزدان ِ پاک
و گردون سپهر است در اندیشه پاک
.
بگفت آنک ، خِرد را ، به دارد به پیش
ندارد دل از کرده یه خویش ریش
.
به پروَرده رُستم ، که پور است به زال
و سیمرغ ، زال پروَرد و ، خود بی زوال
.
ز ِ دادار ، از کردگار ِ جهان نام بُرد
به زیج ِ ستاره ، خواست ِ یزدان شمرد
.
ز ِ کیهان و گردون ، بسی برده رنج
و آرام خواهد او ، از سرای ِ سه پنج
.
درود است ز ِ مردان ِ پارسی زبان
نگاهداشت ، فردوسی اش ، در جهان
.
به گفتا یکی مرد ِ جنگی به از صد هزار
به پاس ِ زبان ، خود برآمد به چند صد هزار
.
گذشت از هزار ، نام ِ او زنده است
نگاهش به ما ، تا که ، اندر پی است
.
تو ای پارس گوی ، در سراسر زمین
درود بر تو بادآ ، هزار آفرین
..
سوز
27 اسفند 1390 – 17.03.2012
جهانی برای همه
مردم کره زمین
..
ما در دنیائی زندگی می کنیم که ناراحتی و بیکاری و حادثه های طبیعی و یا آزار مردم
از سوی حکومت ها ، سیل ، زلزله ، توفان و یا آتش سوزی ها ، در هر کجای دنیا
که باشد باعث ناراحتی و نگرانی و تمایل به کمک از طرف مردم
در نقاط دیگر دنیا می شود .
مردم بیشتر نقاط دنیا از ناراحتی و مشکلی که در جای دیگر دنیا و برای مردم دیگر
پیش می آید ناراحت و متأثر می شوند و اگر امکان مالی و یا فیزیکی برای کمک به
دیگران را ندارند ، ولی حداقل در اندیشه ِ خود برای کمک به دیگران جائی
باز کرده اند و در باره آن فکر می کنند و و می خواسته اند که می توانستند
در آن باره کاری کرده باشند.
دنیائی که ما در آن زندگی می کنیم یعنی کره زمین و هر چه در آن است متعلق به همه
مردم ِ کره زمین است.
اگر در چین یا امریکا به آلودگی هوا کم اهمیت میدهند ، این آلودگی اثراتی دارد که همه
مردم کره زمین از آن صدمه می بینند . تولید کارخانجات و گاز های خروجی از آن در هر
کجای دنیا که باشد ، فرقی نمی کند ، اثر بد و آلوده کننده ای به جا می گذارد که ضرر ِ آن
به همه مردم دنیا می رسد ، ولی سود و استفاده از آن کارخانه فقط به جیب چند نفر یا
چند صد نفر می رسد ، اما عواقب و ناراحتی های آن آلودگی به همه مردم دنیا می رسد.
.
اگر در کشوری تظاهراتی می شود ، در اثر نگرانی و ناراحت شدن ِ مَردم ، از بیکاری
و یا گرانی و یا موضوعی دیگر ، از طرف مطبوعات بیشتر کشور ها ، از آن کشور
خواسته می شود که حکومت ، با مردم رفتاری خوب داشته باشد .
نگرانی مردم بیشتر ِ کشور ها برای مردمی در کشوری دیگر است که هیچ کدام ،
همدیگر را نمی شناسند ولی نگران وضع ِ مردم ِ آن کشور هستند .
.
چه طور می توان راحتی و آرامش و بهداشت و رفاه را بین تمام ِ مردم ِ دنیا تقسیم کرد؟
.
به نظر می رسد سازمانی جهانی و به نمایندگی از طرف ِ همه کشور ها و مردم ِ دنیا ،
می تواند راهنما باشد . با در نظر گرفتن احتیاجات مردم دنیا ، مقدار گندم ، گوشت ،
پوشاک و خوراک و میوه و هر آنچه برای ِ زندگی کردن ِ همه مردم لازم است را
می توان برآورد کرد و به کشور هائی که مناسب برای یکی از موارد است برنامه داد
و آن کشور ها در تهیه و آماده کردن ِ این امکانات بکوشند و با مقدار ِ کم از سود
و استفاده ، این امکانات را برآورده کنند و در اختیار جهان و مردم بگذارند.
.
مثلن تولید اتوموبیل بین کشور ها و تولیدکنندگان آن بطور تقریبی تقسیم شود که همه
کارخانه ها کار کنند ، به شکلی که یک کارخانه چند میلیارد دلار استفاده نداشته باشد
و یک کارخانه ورشکست شود و کارگرانش بیکار شوند .
این مقدار تولید را می توان از مقدار اتوموبیل های مورد نیاز بازار برآورد کرد و سهمی تقریبی
به همه کارخانه ها داده شود که همه کارخانه های موجود ، به کار و تولید ادامه دهند ، ولی
تفاوت درآمد آن چنان نباشد که یک کارخانه مجبور به تعطیل شود و کارخانه دیگر مرتب
در حال توسعه و اضافه کردن ِ تولید باشد.
.
وقتی رفاه و سرگرمی در کشور ِ چین و هند ، بیشتر باشد ، و آن ها هم امکانات ِ
سرگرمی و تفریحی داشته باشند دیگر تنها سرگرمی برای مردم ، بچه درست کردن
نخواهد بود .
به کجا می روند این دو تا کشور ، با این همه جمعیت که بیشتر آن ها هم زیر خط ِ فقر
هستند ؟
کشور چین می گوید هشتاد میلیون نفر گرسنه دارد ، تازه از طرف سازمان ملل هم
آفرین گرفته است که در مبارزه با گرسنگی خیلی کوشا بوده و خیلی پیشرفت داشته
است .
هشتاد میلیون انسان گرسنه ، هشتاد میلیون زجر و ناراحتی و حسرت با خود دارند.
.
کشور هند هم به مقدار بسیار زیاد گرسنه دارد ، آیا مردم دیگر کشور ها می توانند این
گرسنگان را سیر کنند ؟ هر گرسنه ای چشم ِ امید برای دریافت خوراکی دارد.
به نظر می رسد که کنترل جمعیت بشود که تعداد جمعیت را پائین تر نگهدارند ، تا بتوانند
خدمات و امکانات به این مردم بدهند ، و گر نه مردم گرسنه داشتن که افتخاری ندارد .
.
گرسنگی در افریقا ، نگرانی و توجه فکری و عملی ، برای مردم بسیاری از
کشور هاست.
چگونه می توان در سطح بیشتری برای رفع ِ این مشگل کمک کرد ؟
..
سوز
19 اردیبهشت 1391 - 08.05.2012