بی هنر
..
از هنر بی بهره باشد حاکم ِ شرع محل
حکم ِ مالِش بچه یه شیرخواره را داده عمل
پای ِ چپ پیش دارد بر خلا ، یا پای ِ راست
آتش شوهر نشانَد زن ، اَر نشسته بر جَمَل
.
از نمایش یا تئاتر و عکس و فیلم دارد فرار
چون برآن پیدا نباشد یک حدیث از صد وَ پیش
اُشتُر و خر را رها کرده سوار بنز مشگی می شود
فکر او درجا زد اما ، در چهارده صد سال پیش
..
سوز
30 آذر 1389 – 21.12.2010
این سروده تقدیم به همه هنرمندان و هنر دوستان است.
به ویژه آنها که در ایران در زیر فشار عده ای مذهبی ِ نادان و زورگو هستند
و به اندیشیدنشان ایراد گرفته شده و از آنها خواسته می شود
فقط به روش هزار سال پیش و آنجور که مذهبی ها می گویند ، فکر و عمل کنند.
.
در تأثر از محکومیت جعفر پناهی هنرمند فیلم و سینما ،
به بیست سال محرومیت از کارش ، ممنوعیت از مصاحبه و خروج از کشور ،
این سروده بروی کاغذ جاری شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر