سوز دل
..
سوز ِ دل ِ دردمند ِ تنها را، دردمند ِ تنها می داند-
سوز ِ دل ِ سخن ِ ناهنجار را، درشت سخن شنیده می داند-
سوز ِ دل ِ بی مهری از یار را، دل شکسته می داند-
سوز ِ سرما و نبود ِ آتش و بی پناهی را-
نوک ِ انگشت و بینی و لاله های ِ گوش های یخ زده می دانند-
سوز ِ هجران و درد ِ فراق را، عاشقان ِ دور از یار، می دانند-
سوز و درد ِ شلاق و کابل و زنجیر را-
به بند در افتادگان ِ حاکم ِ ظالم و شقی، دانند-
سوز و درد ِ گلوله در سینه را-
آزاده و مبارز، و فدائی یه وطن داند-
سوز ِ آواز ِ دل سوختگان، و نوای ِ سازی غم نواز را-
از راه ِ گوش، به دِل راه یافتگان ِ دل سوخته می دانند-
سوز ِ دل و ، داغ ِ مرگ ِ فرزند را-
مادران ِ به سوگ ِ فرزند نشسته می دانند-
سوز ِ دل و نگرانی از، فرزند مبارز را-
مادر ِ منتظر به آزادی فرزندش از بند، می داند-
آزاده اند و به حکم ِ حاکم ِ ظالم به زندان اند-
چرا که سوز ِ دل ِ ستم دیدگان، به دل دارند-
سوز ِ حسرت و آه ِ سرد، بر فرصت ِ از دست رفته را-
ز ِ دست دادگان ِ زمان و دریغ گویان ِ برآن، دانند-
سوز و خشم و تأسف و طغیان ِ درون ِ دل را ، پدری بَر در ِ خانه،-
هنگام ِ دریافت ِ مهریه برای ِ دختر ِ اعدام شده اش داند-
سوز ِ تاثر و هیهات را، ساک ِ فرزند ِ مرده اش، در دست-
مادری هاج و واج و درمانده، جلوی ِ زندان ِ فلان، داند-
سوز ِ مادری که سالهای ِ دراز، در شب و تب و یخ و گرما-
فرزند به پرورد و ، کنون، مرگ ِ او در گمان دارد،-
مادری که اگر خود ِ خدا هم، روح ِ فرزندش را ازو بگرداند-
چنگ زَنَد به سینه اش که خدا؟! ز ِ چه رو ، فرزند ِ من بیازارد-
مادری که از خدا، به خود ِ خدا شکایت می کند که خداااا،-
خدا، پس رحم و مروتت کو؟ مگر بچچه ام چه گناهی کرده بود؟
خداااا، عظمتت رو شکر، مگه بچچه ام چیکار کرده بود؟
خدااا، دلت به حال ِ این مادر ِ بیچاره نسوخت، که بچه ام را، ازمن گرفتی؟
سوز ِ دل مادری که اجازه ندارد، بر سر ِ خاک فرزندش گریه کند، که داند؟
سوز ِ دل برادری که برای وداع و بخاک سپاری خواهرش اجازه ندارد،-
به سر ِ خاک ِ خواهرش برود، چه کسی داند؟
سوز دل ِ داغداران ِ عزیز از دست داده که نمی توانند، سوم یا هفتم
یا چهلم یا سال از دست دادن ِ عزیزشان را بگیرند، که داند؟
سوز ِ دل ِ خانواده ای که عزیزی را از دست داده اند ولی اجازه ندارند که-
فامیل را در به خاک سپردن ِ عزیزشان در کنارشان داشته باشند، و-
بجای فامیل ِ نزدیک، ماموران امنیتی در کنارشان هستند، که می داند؟
سوز ِ دل ِ مادری که هر بار که، در ِ خانه به صدا در می آید-
و یا تلفن زنگ می زند، هراسان و امیدوار،-
منتظر شنیدن ِ خبری از فرزند ِ گم شده اش می باشد، که می داند؟
.
و سوز ِ دل ِ من، در همدردی، با مادری، با پدری، برادری یا خواهری دردمند،
با تپش ِ قلبی دردناک و خونی غمناک و با حسرت ها و نا امیدی ها همراه،
چو ناتوانی در چاه، با نگاهی در راه، در آرزوی زمانی است که مردمان را
در جهانی آباد، در سرزمینی آزاد، و فریاد ها شاد، نظاره گر باشد.
..
سوز
18 اسفند 1390 – 08.03.2012
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر