خرقان- ۲
..
من گناه ِ مردمان ، اندر جهان گردن نَهَم
تا ز ِ آتش ، درد ِ دوزخ ، جمله مردم وانَهَم
هر که تقصیر کرد در هر کجا ، بر پای ِ من
درد ِ دوزخ را نباشد ، هیچ وای جز ، های ِ من
.
بایزید از بوی ِ من مست شد صد سال پیش
او فرستادم درود وُ ، من نبودم خاک ، بیش
من خریدارم گناه ِ مردمان در یک زمان
تا نیابد هیچ کس ، هیچ دردی ، هیچ زمان
.
بت پرست وُ زاهد وُ عابد ، به دادش زندگی
زو نپرسیدش چه سان بودت سپاس ِ بندگی
میوه و گندم بداد او ، بی دریغ بر مردمان
داده روزی بیکران بر مردمان ، در هر زمان
.
زَنگی یو ، زرد وُ سپید ، جان داد ، مردم بیدریغ
در کنار رود بود ، یا خانه داشت اندر ستیغ
داده آنان را خدا جان ، پس ندارم از کمی نانش دریغ
مردمان ، دین را نپرسید ، نان دهید ، باشید شفیق
زانکه او بی پُرس ِ دین جان می دهد بر مردمان
بنده اش هم بوالحسن بی پُرس ِ دین آورده نان
مستی ، از مستی به دادش یک سگی را لقمه ای
آن دگر گفت دور شو ، ازِمن چو زاهد بنده ای
زندگی آنست ، که یار دیگران باشی برای زندگی
نی چو زاهد ، یاری از مردم ، تو باشی در دعا و بندگی
زاهد اندر وَهم ، روزی ، یابد او بهر ِ دعاهایش بهشت
زاهد دائم عبادت ! خادم ِ مردم ، درآمد بهر ِ پاداش در بهشت
..
سوز
26 آذر 1389 – 07.12.2010
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر