امید

امید ‎

..

کمان ، ابروی ِ شوخ چشمش ، امیدم به کُشت

به تیر ِ نگاهش ز پهلوی دیده ، به خشم درشت

ز درد ِ جگر سوز ِ آن پُر عتابش ، نگاه

بلرزید قلبم ، همی دست و زانو و پشت

.

مرا پرتو ِ مهر و رویت ز صحرا به داشت

زکار و، ز ِ کشت و تلاشم همی دور داشت

بسان غلامان ِ بی مزد ، بدون ِ مواجب کنیز

بدربانی ِ خاک کوی ات ، مرا پیشه داشت

.

مرا جام ِ چشمت، بدادم شراب و، وجودم سُرور

به پیش رقیبان ، به رفتم به باد و تمامی غرور

کنون بی توان بی امید ، خسته از دیدن ِ بامداد

نخواهم که امید وصل و کنارت سپارم به دور

.

به سعی و تلاش ِ تمام چاره جو میروم روز و شب

به اندرز خواهم چه سان، پای دارم این، سوز و تب

چو پندار و گفتار و کردار ِ من ، با همه نیک بود

نشاید سزا از جهان، جز سُرور و نشاط و طرب

..

سوز

06.05.2008